بسم الله الرحمن الرحیم

امام حسن عسکری(ع)می فرمایند:
وَ اللَّهِ لَیَغِیبَنَّ غَیْبَةً لَا یَنْجُو فِیهَا مِنَ الْهَلَکَةِ إِلَّا مَنْ ثَبَّتَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ وَ وَفَّقَهُ فِیهَا لِلدُّعَاءِ بِتَعْجِیلِ فَرَجِهِ
به خدا قسم به یقین غیبتی می نماید که در آن هیچکس از هلاکت نجاتی ندارد.مگر کسی که خدای عزوجل او را بر اذعان امامت او پایدار نماید و توفیق دعا برای زودتر گشتن ظهورش عطا فرماید.

کمی تامل در حدیث ما را با اوضاع وخیم دوران غیبت امام زمان آشنا می سازد. فقط کافی است در باب معانی هلاکت بیاندیشیم . چه به معنی "گمراهی" بگیریم و چه به معنی "نابودی" ، در هر دو حالت بر عام و فراگیر بودن آن تاکید شده و "الاّ" به عنوان نشانه استثناء ، عمومی بودن این هلاکت را موکد می نماید.
غیبت همچون طوفان نوحی است که هلاکت برای عموم برای آن قطعی است مگر آنهایی که سوار کشتی نجات نوح شوند.
غیبت همانند عذاب قوم عاد و ثمود و صالح است که هلاکت و نابودی برای همگان قطعی است مگر آنکه همراه با نبی الهی بوده باشند.
غیبت همانند شکافته شدن دریایی است که اگر جزو همراهان موسی نبوده باشی، وارد آن دریای شکافته شده می شوی ، اما غیر از غرق شدن حاصلی برایت ندارد.

مشکل ما سبک انگاری مصیبت غیبت است. مشکل ما عدم درک درست فاجعه غیبت است. ما همچون اقوام هلاک شده گذشته به ساده انگاری مبتلا شده و سهل می شماریم این دوران را و عادی می دانیم گذر ایام را، غافل از اینکه بایستی دنبال راه نجاتی باشیم از این غرقاب .

اندکی تامل کنیم در اوضاع و احوال زمانه غیبت . اندکی دقیق بنگریم در هلاکت تدریجی قوم و گمراهی و ضلالتی که تاریکی و سیاه وحشت آوری برایمان ارمغان آورده است.

از سویی دیگر معصوم به صراحت از دوران غلبه گمراهی و ضلالت سخن گفته و هلاکت و نابودی را ثمره آن می شمارد. اما باز نشانه ای از استثناء ها هست تا آدمی امید رسیدن به نور و هدایت و نجات را از دست نداده و بداند که تا ابدالدهر به شرط حواس جمع و ذهن تذکره پذیر ، راه هدایت به سمت سعادت باز است و پذیرای رهروان.

چه کسانی از هلاکت و نابودی در زمان غیبت مستثنی هستند؟
۱.آنهایی که بر اصل امامت و تداوم آن تا حضرت حجت بن الحسن العسکری معتقد باشند.
۲.آنهایی که بر دعا بر تعجیل فرج حضرت حجت ،موفق هستند.

نکته های طلایی این فرمایش کدامند؟
الف. هم ثابت قدم بودن در اصل اعتقاد به امامت و هم توفیق دعا برای ظهور منجی ، لطف و عنایت الهی است . پس بخواهیم از او تا اجابت کند چنین نعمت هایی را.
ب.ایمان و اعتقاد مقدمه دعاست و حصول آن منوط به معرفت قبل از اعتقاداست چراکه بدون معرفت ، ثبات قدمی متصور نیست.
ج.نجات از هلاکت و نابودی ، مثل نجات اکثر اقوام مومن به انبیاء ، به یُمن اعتقاد است و این اعتقاد وقتی به بوته آزمایش گذاشته شود ، عیار خود را نشان خواهد داد.
د. واو بین اعتقاد و عمل(دعا) عطف است و هیچکدام از این دو به تنهایی جواز سوار شدن به کشتی نجات نیست.

پس اگر معتقدی به مهدی و دعا میکنی برای تعجیل ظهورش ، منتظری. و اگر فقط اعتقاد قلبی را علم کرده و از دعا دوری و یا فقط دعا کرده و از معرفت برکناری، نمی‌توانی سوار سفینه نجات از بلاهای دوران غیبت شوی.

و من الله توفیق